Өлеңдер ✍️

Ұмыттың ба, боз дала?

Өткен күннен көп екен ой басымда,

Аңыздардың жүрегім қоймасындай.

Ертегі боп қалыпты балалығым,

Ертек тыңдап атамнан қой қасында.

Көкірегі секілді күй табағы,

Қобыз-көңіл қозғайды мұң шанағын.

Дала жырын жаттаған дана қарттың,

Қиялымда қалқиды қиссалары.

Мақамымен жанымды мұңға бастап,

Қанат қағар аспанға жырлар асқақ.

Баба жырын жүйткітіп тамырларда,

Ата-бала бақыт қой бірге адассақ.

Сарайымда сан бүлік ойлар ұлып,

Ертегі – өмір жатыпты-ау бойда бұғып.

Көзім жұмсам келеді көлденеңдеп,

Күрең дөнен жүретін қойға мініп.

Қос шырағы күреңнің шоқтай жанып,

Осқырады әредік тоқтай қалып.

Жанарының ішінде мен отырам,

Елік – үміт жетелеп көпке ойланып.

Ен сап берген өзіме тай шығарда,

Күрең дөнен құлағын қайшылар ма?

Күңіренген атамның жырына елтіп,

Айналушы ек Алпамыс, Байшұбарға.

Әудем жерге қас жауын жібермеген,

Батыр едім онда мен, түнермеген.

Күндерім бар ал бүгін күреңіткен,

Күрең дөнен секілді шідерлеген.

Ертегімен өткіздім ерте күнді,

Сілтеймін деп жауыма семсерімді.

Ұмыттың ба, боз дала – бабам менің,

Ертегіңе телмірген тентегіңді.