Өлеңдер ✍️

ТАС МОЛА ТАҒЫЛЫМЫ

Жатырсыңдар қара лөңде мызғап сәл,

Ақпан қарып, молаларын күн қақтар.

О, аруақтар!

Ескі дүние елесі…

Сендер жайлы менің мұңым мың қатпар.

Бұл гұмырдың гүл дейтіндей түгі жоқ,

Жанымыз да біткен біздің сірі боп.

Ұлы ақын да айналады аруаққа,

Адамзаттың қайталанбас жыры боп.

Жарық жалған бәрі… бәрі бізге айқын,

Тек жүрек бар кеудемізде сыздайтын.

Жерге айналған тек өздерің болмаса,

әй, пенде жоқ жер жүрегін тыңдайтын.

Қалың қабыр, сендер үнсіз,

Жер үнсіз…

Қалың тобыр,

Жердің беті сенімсіз.

Алты құрлық, алты малта ас болмай,

Қалудан да қорықпаймыз кебінсіз.

Аза жыры естілгенде қырқадан,

Жүрегімді мен қалайша жылыта алам.

Жабысқандай жаратылыс тәніне,

Жақынсыңдар ақиқатқа бір табан.

Сезіп қалып молалардан ермен мұң,

Екі дүние арасында сенделдім.

Ғасырларды біздер қылғып қойғанбыз,

Асылдарды көмген күн.

Айта алмаймын тек осыдан басқа сыр,

Құпиямды білем аруақ шашпасын.

Тас моланың тағылымын сезбеген,

Адамдарды күтіп тұрма тас ғасыр.