Әңгімелер ✍️

Жаз күні мейірленіп, барынша жайнаған. Аспанда шөкім бұлт жоқ. Тек түстіктегі "Үш қызылдың" баурайында сусыған көкшіл мұнар ғана тыным таппайды.

Көз ұшындағы шағын вокзалдың маңайы қаптаған қара-құрым халық.

Бұл араға үстіне бар жаңа бір киерін ілген үлкен-кіші, бала-шаға тегіс жиналған. Жүздерінен қуаныш нұры, күлкі шуағы төгіледі.

— Әй, сулы көз қайным, сағатыңа бір қарап жіберші. Уақыт жақындап қалған жоқ па екен? деп қызыл бөртпе шәлінің шашақтарымен ойнаған жас әйел қасындағы жігіттің шаужайына жармасты.

— Ақысына не бересің? деп таңқы мұрынды әуелете шүйірген жігіт қыңар емес.

— Ағаңның әкелген ең қымбат мүлкін сыйлайын.

Бұл арада Ганс пен Қордабай да жүр.

— Сен Қиясбекті көрген жоқсың ба, Ганс?

— Жоқ. Мен шақырғам оны.

— Тағы да Ылизаларға кеткен ғой.

— Келем деп еді.

— Сен, Ганс, әкеңнің орденін маған көрсетесің ғой. Қолыма ұстатасың ғой.

— Иә.

Бұл арада әркімге бір жақындап, әркімге бір жапақтап Сәрсен де жүр. Сәрсенді ешкім жақтырмайды. Сәрсен бәрібір мойымайды.

— Ақ түйенің қарнын жарып тастайсың ғой, ә, келіншек. Ақ су, көк суыңды да аяма.

— Көтек! Саған ненің күйігі түсіп тұр.

— Сәрсендікі "Күріш арқасында күрмек су ішердің" кебі ғой. Әбден жаман үйренген.

— Аймаңдай байғұсты шыдатпап еді.

Сәрсен одан әрі тыңдаған жоқ. Тарп-тұрп аттап ұзап барды да, кілт бұрылды:

— Шаштарыңды ұрайын! Жетіскен екенсіңдер!