Әңгімелер ✍️

Түс ауа жұмыс басына шойнаңдап жеткен десятник Құбашқа түнеріп келді.

— Біздің үйге неге көмір түсірмедің? Айтқан тілді қашан аласың, Аймаңдай?

— Қазір апарам.

— Мен саған бірінші шанаңды апар деп ем ғой.

— Оны Қалампыр шешейге түсіріп бердім.

— Немене? Не? Мен апар дедім бе? Түсір дедім бе? Не деген ақпа құлақсың.

Құбаш үндеген жоқ кесек-кесек опырылған көмірді қорапқа тией берді.

— Қуам! Шығарам! Соғысқа айдаймын!

Құбаш мырс етті.

— Сен айдамай-ақ кетер ем, әттең, жасым толмай жүр.

Десятник мұрын мен тамақтан кезек ытқыған тарғыл дауыспен сөздікке жазылмаған сөздерді шұбыртып жатыр. Ерсілі-қарсылы шойнаңдап басып адымдап жүр.

Күрек қаттырақ шақылдай бастады. Күрек ерекше екілене бастады. Күрек тік көтерілгенде шықшыт жүгірді, тіс егелді. Құбаш ілгері аттады.

Десятник кілт бөгелді.

— Жарайды. Жақсы. Келістік.

Артына жалтақтап қарайлап қойып, десятник аяғы теңеліп зытып барады.