Әңгімелер ✍️

Эльза есік алдында бел күрекпен қар күреп жүр. Анда-санда қолғапсыз жаураған қолын аузына апарып демімен жылытып, екі аяғын бір-біріне жиі соғып қояды.

Аққалада сырғанақ теуіп ойнап жүрген балалар жүгіріп қасына келді. Ортасында Қиясбек. Бәрі Эльзаға таңдана қарап, анандай жерде топталып тұр.

— Өзі орыс сияқты. Аумайды, ә.

— Көзі көкпеңбек. Метрейдің көзі де сондай.

— Салып жіберейін бе! Метрей біздің туыс, неміс емес.

— Әй, мүйізі қайда?

— Сен немене? Сиыр ғой деп пе едің?

— Мен суреттен көргем. Пәшістерде мынандай... міне, мынандай мүйіз болады.

— Мүйізі онда шәлінің астында шығар.

— Көрейік!

Иә саған, көрсете қояр.

Балалар бірін бірі итермеледі. Батылдары жетпей кібіртіктеп даурығысты.

— Сен айт, көрсетсін.

— Батыр болсаң өзің айт.

— Пәлі, Қордабай қорқақ!

— Қорқақ, қорқақ, қораға тышқақ!

Қордабай қасындағы өзеуреген кетік тіс қара баланың мұрнынан шертіп жіберді де, танауын қорсылдатып бір тартып қойып қолымен мықынын таянды. Қарғаның қанатындай жалпылдаған құлақшынының екі құлағын түріп, "Мені көрдің бе" дегендей кеудесін оздыра шіреніп тұрды да, тамағын қырнады.

— Әй, немісский дебішке. Сен іскажи бізге, сенде, твоя мүйіз бар ма? Му-у-у. Сиырский мүйіз... Немісский, пашеский мүйіз. Мынандай... Екі қолын жалма-жан шекесіне төсеп мүйіз қып көрсетті. Твоя іскажи, Біз көредский.

Эльза сықылықтап күлді. Шәлісінің байлауын ағытып, иығына түсірді.

— Муиз жоқ. Найн.

— Әй, рас жоқ!

— Күледі өзі. Күлкісі әдемі екен.

— Өзі де әйбәт.

Эльза шәлісін қайта салып, іркілмей келіп Қиясбектің қолынан ұстады.

— Қиясбек, ду, сен Куваш зухен... изде. Aппa, кранк. Ауырады.

— Апа... Әжем бе?! Ауырып қалды ма?

— Иа, иа. Кранк. Ауырады. Куваш жох.

— Мен қазір. Балалар, жүріңдер, Аймаңдайды табайық. Балалар пыр етіп ұшқан бір топ торғайдай жүгіре жөнелді.