Өлеңдер ✍️

Алматының кеші еді, күн тұнық,

Осы кеште жатыр қанша сыр тұнып.

Кештеу қайтқан кезім еді, жұмыстан,

Ағылысқан автобусқа ұмтылып.

Тарихынан тағы бір күн еңсеріп,

Шаршаған жұрт, қалғып-мүлгіп, теңселіп.

Қартаң ана, ортада тұр, орын жоқ,

Қалың ойлар дидарына өң беріп.

Дəл жанында бір орынға мінгесіп,

Жігіт пен қыз отыр еді тілдесіп.

Бірін-бірі жеп қоярдай сүйісті,

«Бұлары несі, ұяттан безген кім» дестік.

Қартаң ана, жерден басын ала-алмай,

Жөткірінді, оған бірақ қарамай,

Махаббаттан басы айналған қос бейбақ,

Аймаласты, ағаттыққа баламай.

Ұят болды-ау, жандар едік санатты,

Ессіз жастар, елді жерге қаратты.

Автобустан түсіп жатқан қарт-ана,

Бұл қоғамға қарғыс айтып баратты…

Кетпей қойды, сол ұятты күн көңілден,

Сезім орын алар жүрек төрінен.

Автобуста елді жерге қаратқан,

О, махаббат, сен осындай жеңілме ең?!