Өлеңдер ✍️

1
Көркем гүлге толған кезде қолатым,
Көкірекке кестелі мұң қонатын.
Өзегі кең өлең деген өлкеде,
Қиялымның қақтырып ем қанатын.

Үкі тақтым тұмар етіп ырымды,
Шоқтығына ой жалғадым ілімді.
Әлқиссамды әуенімен тербетті,
Сол қара өлең, бәз баяғы, бұрынғы.

Сол бір әуен жүрегімді тербеген,
Тұма болып тұнып жатты шерлі өлең.
Жалынымен жанға маза бермеген,
Ғарыш жақтың сәулесі ғой ол деген.

Тәтті әуендей естілетін кереңге,
Сәуле түсті жүректегі шеменге,
Өлең ғана жеткізеді көзіңді,
Ақын тағдыр ақиқаты дегенге.

2
Жабықтырса жадағай күн, жалған үн,
Ақиқаттың алдаспанын қармадым.
Таңдап берген сыйы ғой деп Алланың,
Мен өлеңге өмірімді арнадым.

Атақ-даңққа ұмтылмадым ел сынды,
Еңселі үйге жұмсағам жоқ елшімді.
Үнсіз ғана еңбек еттім ерінбей,
Түнделетіп қара өлеңге тер сіңді.

Түн ішінде жалғыз қалып шеріммен,
Қияндағы қиялдарға берілгем.
Өлең деген жанның тылсым сыры ғой,
Бір ұялшақ қыз сияқты көрінген.