Әңгімелер ✍️

Менің Ворингемдегі апайым Луиза Ванаанға, – Оның көкшіл телпегі Солтүстік теңізге қарап тұр. – Кеме апатынан қаза тапқандар үшін.

Менің Ашбидегі апайым Леони Обуаға. Бау – жазғы шөп, сасық және ызыңды. Ауыратын балалар мен аналар үшін безгекпен.

Дос қыздар мен оқудың аяқталмаған шағында дұға оқитын бөлмелерге құмарлығын жоғалтпаған сайтан қатын Лулуға. Еркектер үшін. – Ханымға.

Бірге болған жасөспірім жігітке. Тақуалар құжырасындағы қарияға киелі.

Ақылына жарлының. Әншісіне өте биік шіркеудің.

Кез-келген табынушылыққа, сондай-ақ, табынатын орында оқиғалар арасында осындай, бұйрығына сәйкес сол сәттің, күнәларымызға сәйкес немесе бағынуға тура келеді оларға.

Жоғары мұздың Цирцетосы бүгін кеш, балықтай майлы, қызыл түндердің он айындай қызғылтым (оның жүрегі – кит-балықтың тірі, балғын жұпары). Түнгі аймақтар сияқты үнсіз, жарылыстарынан да бұрын жүретін ерліктің, солтүстіктің алапатынан да қаталдау мынау әлем – күш алады менің жалғыз дұғамнан.

Қайткен     күнде     барлық    әуендерімізбен,     тіпті     метафизикалық саяхаттарға шығамыз. – Бірақ қазір емес.