Өлеңдер ✍️

(1774)

Кeй уақыт көңіл торықса,
Қаңимын жалғыз жабығып.
Кристель сонда жолықса,
Кетемін демде жазылып.
Жұмбақ көп тірі пендеге,
Себебін қалай ұғармын:
Неліктен, не үшін, мен неге
Сол қызға сонша құмармын?
Ай қабақ. Жады жанары.
Асыл ғой мінсіз, тамаша.
Өрт болып жаның жанады,
Жалт етіп кейде қараса.
Нәркестей нәзік қылтиған
Алқызыл әтіргүл ме ерін?
Бетінен бетер бұлтиған
Айтсайшы тағы бір жерін!
Төсіне басып төсімді,
Билегем қысып аш белден.
Мәз болып, танып есімді,
Көзіме тіпті жас келген.
Mac болып биден ол дағы,
Төсіме өзі жабысқан.
Патшамсып байтақ ордалы,
Адамдай болған ауысқан.
Жанарын нәзік ұғамын —
Махаббат қанша, наз қанша!
Құшақтап белден, сығамын,
Сүйісем мейір қанғанша.
Махаббат отын маздатқан
Кейпінен өрттей жанамын.
Қайратым қайтып ләззаттап,
Ләззаттан қайрат табамын.
Дертімде шек жоқ бұл күнде,
Жалғыз-ақ сол қыз сүйгенім.
Онымен өткен бір түнге
Қияр ем бәрін дүниенің.
Бермесе егер ыңғайын,—
Осы сөз болсын есіңде.—
Өлуге онда мен дайын,
...Өлуге бірақ төсінде.