Өлеңдер ✍️

(1771)

Қорқамын, қалқам Тереза.
Темірдей өткір көзіңнен.
Ашуы зілдей сезілген!
Бірақ кейде бір қарап,
Арбаса көзің жаудырап,
Сұлу бар ма өзіңнен?
Аласың кейде мені ұстап,
Аңдаусызда құшақтап,—
Қос жүрек соғар бір жанып.
Көзден бүркеу алыпса.
Түсесің қайта ашуға,
Мүскінге көзсіз — сұрланып.
Бұлқып жүрмін сүрініп,
Соғылып тасқа ұрынып,
Азан-қазан думанда,
Ләззәтыңа табынам,
Немесе дертке шомылам
Қаңғырам да тұманда.