Өлеңдер ✍️

О, Сұлулық, табиғаттың перзенті,

Сыр дайын тұр, жырлайын бір бері келші.

Сені көрдім қыз жүзінен бүгін мен

Кірпіктері – күн шапағы түрілген.

Қарашығы – күннің өзі нұр шашқан.

Көзқарасы аспани бір сырды ашқан.

Өңі де оның қызаруға тым бейім,

Батарында өртенетін күндейін,

Шығыс болып, Батыс болып алмасқан,

Жүрегіңде мың сезім бар арбасқан.

Оның жанын жат ниеттер жатса алдап,

Қияларға үркіп ұшар қасқалдақ.

Ол жыласа жаңбыр болып жылайды,

Ал күлгені ашылған гүл шырайлы.

Құштарлығы табиғатқа құлайды,

Өзі және табиғатты құрайды...

О, Сұлулық, көрдім тағы бір қызды,

Алғашқысы тәрізді ол да күн жүзді.

Ойлан, бірақ, берер болсаң батаңды,

Өңіндегі бояуы оның жасанды.

Қалыптасқан сұлулықтың қашанғы

«Озық туған», жаңа түрі бас алды.

Сезімдер көп, «әз үндер» көп жасанды.

Еліктірер тек ойсыз бен масаңды.

Қызыл бояу, жасыл бояу, көк бояу,

Шын табиғи түрге жетер жоқ бояу.

Ұнамай тұр табиғаттың түрі деп,

Пенделерге ерік берсе құдірет

Таң нұрына сары бояу жағар ма ек,

Күнді кешке тым қызартып бағар ма ек,

Болашаққа қолды сілтей салар ма ек,

Ұрпағымыз қайта жуып алар деп?