Өлеңдер ✍️

Ақынның қиыс ұшқан құсы жетім,

Көбірек кірудесің түсіме тым.

Ел недесе о десін дейсің анам, 

Бір түсінсең сен ғана түсінесің. 

Анам менің өлген соң, анам болдың, 

Жұрт мені «қашқын» дейді, оған көндім.

Желеміктен тайсақтап қара қоға, 

Жайлап жатыр жағасын жаман көлдің.

Алып өзен рухым ағындысың, 

Сағыныш па едің сен, сағымбысың?!

О туған жер көрсетіп сүйдім сені, 

Адалдықтың әлемде бар үлгісін. 

Білерсің, бор топырақ сортаң далам, 

Сағынышы жоқтардан қорқам жаман.

Итөлген жер ашытсын иінімді, 

Мен солай әділетті жол таңдағам. 

Қайран қартаң Алтайдың қасқа белі, 

Менің рухым дәл сондай асқақ еді. 

Менің туған жерімнің үсті ғажап, 

Бірақ, бірақ бәрінен асты әдемі.

Кете білем, сағынам, сүйе білем, 

Дос көремін жалғанда жүйені мен. 

Ол топырақ барады құнарланып, 

Мені туған бабалар сүйегімен.

Рухтары мекендеп аспан жақты, 

Басына жаудан жастық жастап жатты.

Сүтпен біткен мінезін сүйегі айтып, 

Қатты затқа айналды тастан қатты. 

Ау менің, ақ жайсаң бел, тау тұрағым, 

Көз жасымды тежейді ар, шыдамым.

Туған елде қалғандай жарты жүрек, 

Туған белде қалғандай жарты жаным.