Әңгімелер ✍️

Цирктен шыққасын аялдамада автобусты ұзақ күтіп, Айнұр папасы екеуі қаланың бір шетіндегі үйлеріне түнделете жетті. Айнұр үйге қуанышын баса алмай, алып-ұшып кірді.

– Ой, мама, цирк керемет қызық болды! – деді. – Сен де барғаныңда ғой.

– Е, не қызық ойын көрсетті?

– Тілмен айтып жеткізу мүмкін емес! Өз көзіңмен көруің керек еді. Солай ғой, папа?

– Иә, шынында да солай. – Ал, айта қойшы ендеше.

– Айтсам... акробаттар аспанда би биледі. Мен жаман қорықтым, әнтек құлап кетеді екен деп. Одан асқан ерлік болмас, сірә.

– Сосын?

– Қорбаңдаған аюлар да талшыбықтай бұралды. Үйретушісі ауық-ауық аузына шабақ салып тұрады. Әйтпесе айтқанын істемейді. Маймылдар... клоундар...

Айнұр қайсысын айтарын білмей әбден састы. – Керемет!

– Сонда ең қызығы қайсы болды? – Ең қызығы ма?

Айнұр сәл ойланып қалды.

– Ең қызығы... Антракт болды. – Ол не? Ойын ба?

– Жоқ! Үзіліс. Мамасы аң-таң.

– Үзілісі қалай? Үзілісте де ойын көрсетті ме?

– Жоқ. Папам бір стақан анар суын әперді. Торт жедім. «Маймақ аю» конфетін алдым. Әбден тойдым. Папа, ертең тағы да барайықшы. Антрактыны және көрейікші.

– Е, ең қызық ойын екен.

Папасы мен мамасы күліп жіберді.