Өлеңдер ✍️

Әкеліп еді Қорғанға тағдыр даңғылы,

Екі қазақ жүр, байқадым жаңғырғанда үні.

«Мықты болған ғой біздердің бабаларымыз, -

Сондықтан, - дейді, - қытайлар салдырған мұны.

Қиялы самғап ежелгі ғасырға барған

Екі қазақты көрдім мен басында Қорған.

«Мәнжүр, Тибет пен Шыңжаңды кейін алған ғой,

Шекара, әйтпесе, - деді олар – осында болған.».

Тауларды көріп қондырған сағым басына,

Тауымды менің болмады сағынбасыма.

Қабырға салған мыналар, көшпелілердің

Найзасының ұшы батқан соң қабырғасына.

Құшағында ыстық ойландым тұрып әсердің,

Ішінде жатыр Қорғанның, сыры жат елдің.

Қамал салуға себепкер болған адамдар

Қайдан боларын білген-ау, түбі, қатердің.

Тамырымда оттай көшпелі қаны маздаса,

Көрінер  жар да, қамал да... – бәрі далбаса.

Өзіне қорған соқтырып бұғауламаса,

Күйдірер ме еді жер түбін жалыны аждаһа?

Қорған үстінде жүйткітіп көңілді сынап,

Ойыма ала берген ем елімді жырақ.

... Әлгі екі қазақ жүр ме екен бабасын мақтап?

Туған жеріміз деп еді Егіндібұлақ.