Басына қара таудың бітер қорған,
Онда жоқ бекітерге айыл-тұрман,
Қасына төрт нөкерін ертіп алып,
Үстіне қайырлы бай мініп тұрған.

Қазан, ошақ

Үш балада бір қармақ.

Мосы

Қабақта қара бурам шөгіп жатыр.
Қазан

Түгел айтсаң не барын,
Төрт құмалақта бір қарын.
Қазан

Есте қалар бұл көктем несіменен,
Бар мұңымды келеді кешіп ӨЛЕҢ!.
Сол жағында кеудемнің бір уыс ет,
Тулайды кеп үміт қып несібеден.

Жалғызсырап жабықса жетім желік,
Жүдетеді ауыр ой етімді еміп.
Күдік, Үміт санамда теңеліпті,
Көктемдегі күн мен...

Көктем келіп, жадырап көңіл шаттанды,
Сыпырып тастап қыстайғы жатқан қатпарды.
Оянып сезімі табиғат атты ананың
Қуаныш нұрын аямай төге бастады.

Сылқ-сылқ күліп жылғалардан су ақты,
Бәрі де артта, кешегі боран, қыс қатты.
Оралып ойға ұшқыр сезім қиялы
Аралап қайтқым келіп тұр....

Шашыраған сәулесімен шуақты,
Тіл бітіріп, сылдыратып бұлақты.
Қарды ерітіп жылуымен алтын күн,
Көктем келіп, жылғалардан су ақты.

Бусанып жер ақ жамылғы көрпеден,
Жас талдар да бүршік жарып көктеген.
Бір ерекше көрініс бар.....

Аты, тоны сай кісі,
Жиын, тойға барысар,
Ұлы, қызы бар кісі,
Құдалыққа барысар.

Шақырусыз тойға барғанша,
Шарығыңды ки де, қойға бар.