Баяғыда өткен заманда, хан Жәнібек тұүсында Қожыр деген бір кедей шал болыпты. Үш баласы болыпты. Күндерден күн өтеді, шалға кәрілік жетеді. Кәсіп етуден қалады. Ақырында, шал балаларын жинап алып:

— Жасым келді, кәрілік жетті. Сендер болсаңдар ержеттіңдер. Мал тауып, тамақ асырайтын менен әл кетті. Мал табу, тамақ іздеу енді сендерге жетті. Ай, балалар! Кәсіп етіңдер, мал табыңдар. Мені асыраңдар. Кәні, қайсың қандай кәсіппен мені асырайсыңдар, айта беріңдер, — дейді.

Сонда әрі-бері ойланып тұрып, балалары мынаны айтады......

Бес жасар қыз әкесіне:
-Әкешім, бес мың теңге берсең, сен жоқта анам кіммен ұйықтайтынын айтып берем,-депті. Әкесі дереу қалтасынан ақша шығарып он мыңды ұстатып:
-Ал, айтшы.......

Ұл мен қыздың шаттығы деп өтті күн,
Қыз бойжетті, кәмелетке жетті ұлың.
Қуанып жүр сол перзенттер жаныңда,
Әкеміздің туған күні деп бүгін.

Сізге еліктеп өсті әр кез ұлыңыз,
Тұлғаңызды тау санапты гүліңіз.
Енді олардың толқынысын....