Жолымды бөгеді, білмеймін, неше ырым?
Өзіме тиді-ау қырсығым, кесірім.
Айтылмай не мұңым, не сырым,
Телефон көзімнің.....

Жеткізбей арманыма іркеді күн,
Сағыныш торлап жанды, бүркеді мұң.
Жанарым мөлдір тамшы төккенінде
Жүрегін орамал қып.....

Келшi, жаным, аңсарым, сағындырмай,
Құшағыңда жанайын, өртенейiн.
Сағыныштан сарғайған жаным бiр жай
Тауып, саған, арманым.....

Тәкаппарлау талғамым...
Содан ба екен, тек жалғыздық жалғаным.
Арманым...
Телефонмен...

Жасын ойнап, жаңбыр жауды, саналым,
Сенi ойлаған бұл менiң жабығысым.
Анау жасын – жарқылдаған жанарың,
Ал тамшылар – мөп-мөлдiр....

Жүрек, шiркiн, тапса деймiн тез емiн,
Қиялымды қанат қып кеңiстiктi кеземiн
Өзiңдi iздеп... Қайдасың....

Дәрменсіздің бірі мен,
Жан өксиді дәмесіз.
Бұрынғыдай сағыныштың тілімен
Хат жазбайсыз және....

Жүрек шіркін тапса деймін тез емін,
Қиялымды қанат қып кеңістікті кеземін.
Өзіңді іздеп…

Iздемедiң...
Таппадым... жоқ дерегiң...
Сағыныштың моншағын төкпеледiм.
Саған емес, үн-түнсiз.....

“Махаббатта көз болмайды” деп едi.
Жаным жылып, жадырадым... Ызғарсыз.
Ойламауым мүмкiн емес, себебi,
Жүрегiмнiң лүпiлiнде....