Жас қайрат күндей қайнап, гүлдей жайнап,
Құлындай емін-еркін далада ойнап,
Қолға түскен шынжырлы бұғалықты,
Дырылдатып, сүйретіп кетті бойлап.
Жас қайрат күндей қайнап....

(Ұлтшылдарға)

Қотаншы ит қой жағалап жүреді,
Өз қотанын шыр айналып үреді.
Шөптің басы әлдеқалай қозғалса,
Бұл дыбысқа ыза болып бүледі.
Көзі ұйқыда, көңлі ояу күйінде,
«Айтақ!» дейді жатып.....

Табиғат тарихында бірінші рет,
Түннің қара қылшықты түгі түлеп,
Түн күндізге айналып, қалғытпады
Түн болса тынығымпаз миды жүрек.
Көлемі жұмыртқадай болса-дағы,
Маған жүрек бейне бір....

О, тағдыр, сен төндірдің
Басыма тағы ауыр күн.
Естірттің өлімін өндірдің,
Қайғысы қатты бауырдың!..
Қанын неге.....

Бар тәнін жұлдыз жапқан барқыт түнде,
Комбайнға күзетші шалмен бірге
Далада отырдым мен,
Кұлағымды
Бірдей сап шал сөзіне, басқа үнге.
Шалымның аты Кенбай - сөз ұясы,
Басы, бір жалғанның кең дүниясы;
Ертегі, өлең, жырдың, шежіренің
Миы бай, көркем, сұлу антологиясы.
Сарқылмас сөзі таудың.....

Жаз күні жайнаған гүл жан-жақ кілең,
Жердің беті масаты жайған кілем.
Көкте көлбей қалқыған сирек бұлт
Бір түстес жерде, көкте шаттық рең.
Күн шырқап шыққан биік түстің кезі,
Өң беріп жер жүзіне нұрлы көзі,
Самалдың жұмсақ қана есіп өткен
Мұрныңды қытықтайды бал лебізі.
Бәрі де адамзаттың.....

Сағынып сәлем жазамын,
Нүрке-жан бауырым, жиенім!
Алыстан құлаш созамын,
Аймалаймын, сүйемін.
Жүрегімнің, Нүрке-жан,
Атың ыстық қанындай.
Ендеше қалай.....

«Әбжәт, аууаз, кәләман...»
Халық ішіне тараған,
Ел адасқан кезі еді.
Қанша жесе дәні жоқ,
Қасиетсіз мәні.....

Мал!- Сен менің серігім едің жастан,
Сенің даусың - азаным құлақ ашқан,
Мен бесікте жатқанда, лақ пенен
Қозының арасында маңырасқан.
Әкем малшы, сорлы анам сауыншы да,
Зар болып, қолға әлдилеп алушыға,
Жанында маңыраған......

Есіңде ғой, қазақта әйел күң де,
Бәсі келсе сататын малмен бірде
Сол күңдіктің ішінен көзіңді ашып,
Съезге ермен тең болып келдің бірге.
Не айтылды съезде.....