Кімге барып шағынайын,
Білсең, айтшы, жарық Айым?!
Мына сұп-сұр тірлігімді
Тастайын ба.....

Өткен шақпын сізге мен.
Еске алуға, ескеруге тұрмайтын.
Бізді бөлген шақырымдар
Ауыр үкім оқығаны.....

Құзғын-қайғы керіп қара қанатын,
Таусылуға айналғанда тағатым.
Сабыр деген сары алтыным сыр беріп,
Жанарыма қамалғанда....

Тағдырдың отына күймеген шынармын,
Жаныма болады сыңар кім?
Дүние-дүрмектің бәрін де ұмытып,
Мен бұлай ешкімді сүймеген.....

Мұнар таудың басында, маңаураған Ай ма екен?
Бір көрінсе болмай ма бізге бақыт? Қайда екен?

Жанарыма-жұмыр жер, құшағыма-мына әлем,
Сиып кетер мейірлі құс-көңілдің......

Сезімді аяп, түсіп жүрген егеске,
Шыққа толды етегім.
Тағдыр бәрін шешіп қойды емес пе,
Сізді неге сағынады.....

Жазбады. Жазбады-м көптен жыр.
Өксіген жүрек бұл өкініп.
Көшеде адасып көктем жүр,
Қараша келгені ө-ті-рік.

Күнтізбе бетіне кектенем,
Ғазалым жетер.....

Тағасың ең әдемі сөздеріңді
Меруерт моншақ қылып мойыныма.
Бағы асып басқа сүйді көздеріңді.
Не істермін өмірімнің.....

(Фариза Оңғарсыноваға)

Алқаракөкке жайып қанатын,
Сен едің келген ғайыптан ақын.
Жауһардай асыл жырыңды, апа,
Естіген алғаш Жайық болатын.

Жайық болатын шайырдың мұңы.
Оймақтай болды......

Күткенде уақыт өтпейді неге?
Күлімдеп бақыт жетпейді неге?
Сағынып сені аласұрғанда,
Жүрегім құс боп кетпейді неге?

Көкейде жүрген көңілдің сыны, ә?
Көзімнен неге....