Үнсіздікке келеді бір үндегім,
Үндемейді, ойлайды жырым менің.
Үндемеймін өзім де –
Мазмұны жоқ
Бос сөздерден ол менің түңілгенім.

Үндемейтін қауымды бетке аламын,
Осыдан бір қуат пен......

Кіп-кішкене бөлтірікті ұрадан ?
Алып келді біздің үйге бір адам.
Сыйға тартты шын қызықты біздерге,
Сол сыйлығы бәрімізге....

(Хемингуейдің «Климанджаро қарын» оқығанда)

Пері ме әлде шаштары бұрқыраған,
Сырқат па әлде сүйегі сырқыраған.
Қара түннің ішінен қалтырап кеп,
Шығады бір ащы үн шырқыраған.

Тынысынан айрылып ғұмыр әні,
Қара түннен іздейді....

Жұрт айтатын,
Кең дейтін жаны ақынның.
Сол кеңдіктен бір ғажап табатын мұң.
Маңдайында жазуы бар дегенде
Аузымды ашып,
Аң-таң болып қалатынмын.

Бір қиялға содан соң бойлайтынмын,
Жігерімді жалынға....

Мазасызбын.
Аңсады жаным қырды,
Сағындырды балалық шағым нұрлы.
Желіктірді жастығым аздап-аздап,
Бұраң-бұраң жолдармен....

Ғашықпын мен осынау жұмыр жерге,
Құстар ән сап,
Жылғалар жүгіргенде,
Үміт болып, көктем, сен жақындайсың,
Аязынан ақпанның түңілгенде.

Қандай сұлу,
Жұмыр жер керім еді?!
Түні тіпті нұрлы...

Қыр мекенін қыс келіп ұйытқандай,
Кең дала да тарылды суық тордай.
Қимай туған ұясын
Жылы жаққа
Ұшпай қалды кішкентай суық торғай.

Ақ бораннан ештеңе құтылмады,
Тағыланып тағы да......

Көп еді өлең,
Көбі соның солды да,
Бізге жетпей тынды талай мол мұра.
Екі-ақ жырым....

Ауылымыз желге беріп желкені,
Мекендейтін таулы қуыс өлкені.
Біз ертекті шертетінбіз қыс бойы
Қыс та ұзарта беретін-ді ертегі.

Бірдей еді жасымыз бен шамамыз,
«Еңіреуден екі ат шапқан» баламыз.
Ертегіні қанша білсек...

Желің де жоқ үп еткен,
Алып ұшқан.
Шалғын менен күн шуақ сағынысқан.
Жаздың нағыз сәскесі
Көл шетінде....