Жанары бал-бұл жанып бір бозбала темір жол вокзалына қарай асығып келеді. Қолында қызыл гүл шоғы. Кырсыкканда кымыран іриді, демекші Москва-Актобе жүйрік пойызы да үш сағатқа кешігіп келмек. Бұлқынған жүрегін қоярға жер таппай безектеп, үш сағатты қалай өткізерін білмей дал болды. Вокзал жанындағы кафеде бір аяқ кофе алып, шеттегі үстелге жайғасқан оның есіне интернет арқылы танысқан Сымбаттың суреттегі әсем жүзі мен телефон арқылы естіген балдай тәтті сөздері орала ....

Кереуетте ойсыз жата берер ем... Мұңымды да ашпас ем... Махаббат деп тіл де қатпаймын... Сағыныш деп шарқ ұрмаймын... Мендегі мезгілсіз мезеттерді сенің әсем күлкіңнен құрылған ноталар бөлгенін білемін, жүрегімдегі ең әдемі сұлулықты көзіммен көргенім "Сені көргенім" екен ғой...

... Қош келдің, Көктем!!! Қыстың мені ұната бермейтінін білетін едің, мен де оған ғашық болмадым... Сағынышым үстемеленіп сені күттім!!! Сенің мейірімің, жылулығың мен күн шуағың еді ғой қанша....