Басып алды меңіреу, түнек көңілді – Ой,
Айналамның бәрі Қорқыт көріндей.
Жұлдыз да жоқ,
Шырақ та жоқ,
Ай да жоқ,
Алатау да бұғып қалды.....

Тірі болсаң Қабанбай мінген қу бас ат,
Құйрығыңнан алар ем-ау ту жасап.
Әлдеқашан кетер едік тоз-тоз боп,
Анамыздан батыр.....

Екі жылқы өзді-өзін,
Кісінесіп, қасынысып түсінді.
Екі пенде көздерін –
Шұқып, ұрып....

Бұйырса,
Бұл да несібең.
Ақша бәрін шешеді.
(Солай демей не дейік)
Банкіден алған несиең,
Балаңнан бұрын......

Металдың – сыңғыры.
Ақшаның – сылдыры.
Бұғаудың – шынжыры.
Қашағанның – шылбыры.
Мешкейдің – ындыны.

Мынау бір терең көл дейді,
Мынау бір терең көл дейді.
«Түбіне дейін бойласаң,
Шортандай шоршып.....

Тұңғиық шіркін жасырар,
Түбінде бар ой терең.
Толқындарда не сыр бар?
Тілін білсем,айтар ем.

Жатыр шалқып көк айдын,
Ой сапырып....

Бір жылға қоян терісі де шыдаған.

Қоян көлеңкесінен қорқады.

Қоянның қарасын көріп, қалжасынан түңіл.

Қашқан қоян жатқан қоянды ала кетеді.

Көкпар тартқандікі, қоян қаққандікі.