Ар жағында еділдің көрдім сені, жеңеше-ау,
Қайық қылып сырғаңды өткіз мені, жеңеше-ау,
Мінезің сенің өзгеше-ау.
Қайық қылып сырғаңды өткізбесең, жеңеше-ау,
Хордың қызы болсаң да көрмен сені, жеңеше-ау,
Мінезің сенің өзгеше-ау.

Қайырмасы.

Алқаракөк жаз жайлап,
Салы орамал бір байлап.....

Біздің ел қайтушы еді Сағыз жайлап,
Тепсеңге су шығатын,бие байлап.
Қызыл шай,жез самауырын,саздың суы,
Сәскеде ішуші едік әрең қайнап.
Аққұба,қарақат көз,бұраң белім,
Сол шайды құюшы еді көзі жайнап.

Торы айғыр тоқпақ жалды тоғайда бар,
Қыздардың хас көркемі ноғайда бар.....

Айта бар, барсаң сәлем босмойынға,
Бос болса, келе кетсин осы ойынға.
Патсайы атылас көрпе белден салған,
Жатты екен қандай жігіт сол қойынға.

Үйреткен домбыраның күйін маған,
Көрсетші сұлулардың үйін маған.
Кешегі жиырма бестің дер щағында,
Нәсіпті тартып алдық бұйырмаған.....

Дүние өте шығар құрдай пырлап,
Өтпейді-ау өтерінде, сірә, жарлап.
Екеуің, ойланшы өзің,
Бірге өскен кішкенеден құрбым едің.
Көңіліңді көтерелік күліп-ойнап,
Екеуің, ойланшы өзің.

Дүние өте шығар басыңыздан,
Бала едің әдеп көрген жасыңыздан,
Екеуің, ойланшы өзің......

Ақ үйден бір қыз шықты көзі күлген,
Үстінде дүрия көйлек шәймен бүрген.
Сол қыздың сұлулығын мен айтайын,
Шаштарын он күн тарап, бес күн өрген.

Ой, көк, апырым-ай,
Жастық дәурен өте ме-ай?!.....

Кегеннің біздің ауыл, ахау, төрінде отыр-ай,
Баяғы өзің көрген, айхой, жерінде отыр, әгугәй-угәй.
Көңілің шыныменен, ахоу, менде болса-ай,
Көзіме сағат сайын, ахоу, көрін де отыр, әгугәй-угәй.

Па, шіркін,
Дүние-ау жалған,
Әгугәй арман-ай.
Түспейді еркін қолға,
Айхой, көңілге алған
Әгугәй-угәй......

Ай, жаным, торы жорға, торы жорға, әгәй көк,
Басында торы жорға шәйіден дорба, өтеді жалған, амал жоқ.
Түскенде сен есіме, сенер болсаң, әгәй көк,
Басамын аяғымды әзер зорға, өтеді жалған, амал жоқ.

Ақтаңгер тау биігі артылар ма, әгәй көк,
Інжу тас қара пұлға сатылар ма, өтеді жалған, амал жоқ.
Әркімнің әзілдесер құрбысы бар, әгәй көк,
Қараңға қара қарға шатылар ма, өтеді жалған, амал жоқ......

Аттың бәрі тумайды-ей бурылдай боп,
Тату өсер бар ма екен құрбыдай боп, әгегөй-ау.
Мен қалқаны сағынып жүргенімде,
Даусы қайдан шығады бұлбұлдай боп, әгегөй-ау.

Су ағады сайменен,
Шам жанады майменен-ай.
Екі жақсы қосылса,
Таң атады жайменен-ай......

Ақ көйлек жыртылмайды, ей, кең болған соң,
Ойнайды екі жақсы, ей, ақ көйлек көңіл жай,
тең болған соң, айдой-әу.

Бұл жерге келмес едім, ей, келіп тұрмын,
Бұл жерде көңілге алған, ақ көйлек көңіл жай,
сен болған соң, айдой-әу.

Етегін ақ көйлектің, ей, бүрмелеген,
Ошаққа от жаға алмайды, ей, ақ көйлек көңіл жай,
үрмелеген, айдой-әу.....

«Жеңіс» деген – жақсылықтың сыңары,
Жігер менен құштарлықтың құралы,
Күрескердің арманы мен ұраны,
Қуаныш пен мерекенің бұлағы.
Міне, биылғы жылы Жеңісімізге 71 жыл толмақ. Біздің бостандығымыз бен бақытымыз үшін, ел үшін, жер үшін күрескен ардагерлеріміз мәңгі естен шықпас. Жеңіс күні. Бұл күн адамзат қауымының есінен мәңгі кетер ме? Иә, ешкім де, ешқашан да ұмытылмақ емес! Ұлы Жеңіс оңайлықпен келген жоқ. Оған 35 миллиондай адам қатысып, соның 20 миллионнан астамы құрбан болды. Қазақстандықтар бұл сында қаҺармандық көрсете білді. Соғыста миллиондаған әйелдер жесір, балалар әкесіз қалды, аналар ұлдарынан айрылды, соғыстың қайғысы өзегін өртемеген, оның құрбандығына шалынбаған отбасы қалмады. Ұлы Жеңіске ат салысуда тылдағы еңбекте апаларымыз бен аналарымыз уақытпен санаспай, ыстыққа күйіп, суыққа тоңа жүріп өз үлестерін қосқан. Алдыңғы шептен бой тасалау сияқты әдептер қазақтың майданда соғысқан ержүрек ұлдарына мүлдем жат болған. Бұған сол отты жылдарға «Правда» газетінде былай деген: «…Қазақтар майданда қаймықпай батыл соғысады» дей келе Одақтың бас газеті олардың ерлік ісқимылдарына дүркін-дүркін оралып отырған.
Осыдан 71 жыл бұрын бұл күні адамзат тарихы аңсаған жарқын күн, сарыла аңсаған сәт туды. Бұл бақыт Отанын шексіз сүйген, жеңіске сенімді ыстық жүректері лүпілдей соққан кешегі жігіт, бүгінгі айбынды тірек- өнегелі аталарымыздың арқасында келді. Біздің аталарымыз бен әкелеріміздің батырлығы , олардың өз Отанына деген шексіз сүйіспеншілігі бүгінгі бейбіт күн жауынгерлері үшін мақтан тұтарлық үлгі ғана емес, бұл – бірнеше ұрпақты байланыстыратын қоғамның рухани дамуы мен ұлттық қайта өрлеуінің жоғары адамгершілік негізі. Жеңіс күні – абырой мерекесі. Ұлы Жеңіске біз ерекше ғажап күшпен жеттік......