Өнер дерті көтеріп ыстығымды,
Өлең жазып өткіздім қысқы түнді.
Барлық тілді білем мен, Муза келсе,
Адам түгіл түсінді құс тілімді.
Бұл сөзіме айтпассың дау, қарағым,
Бір құдірет барлығын баурағаным.......

Құсқа қара топтана ұшқан ана,
Ұша алмаған ақында күш бола ма?
Терезеден қараймын ойға батып,
Ойнап жүрген бір туған үш балаға.......

Дүние — кезек, қайырымы мен қаттысы,
Қайда деп, кім деп жүрегі, жаны пәк кісі.
Жынысқа, жасқа, орынға, текке қарамай,
Көрінбей ұшып жүреді дейді бақ құсы.
Мұратын танып қариядан да, жастан да,
Қанаты талып дариядан да, тастан да......

Мен даланың қызымын Ел деп туған,
Шөлдеп туғам көктемге гүлдеп тұрған.
Жыр боп құйған жаңбырмен жаным бірге,
Табиғатпен тамырлас келбет — тұлғам.......

Саналы салт-дәстүрді сағынасың.
Қойылған қонағына тәуір асы......

Тыныштықтың құлаққа кеп тұр үні,
Кешіреді бағбан сендей ұрыны.
Күзгі бақта алма көрсең, үзіп ал,
Таңдайыңда қалар тәтті шырыны.
Ай осылай дөңгеленер толғанда,
Күн қызарар батар кезі болғанда.
Иісі қандай күзгі қызыл апорттың,
Шырын нәрін көп сақтайды соңғы алма?
Күн жып-жылы.......

Көктем келсе — құлпырар гүл әрқашан,
Жапырақ жайса — бітеді шынарға сән.
Ештеңеге шаттана алмайсың сен —
Қаулап өскен шалғынға қуанбасаң.......

Жапырақтар өртеніп жатыр сайда...
Жабырқаймын күзгі күн батырса ойға.
Ағаштарға дәл мендей іңкәрлікпен
Қарамаған шығар-ау Хокусай да.......

Таңдай ақшыл жарасып көйлектерің,
Тәнмен сезіп ұзақ жол бейнеттерін,
Жапония жері ме, Африка ма,
Қай арадан қайттыңдар, ләйлектерім!
Мейірімге арналып алғыстарың —
Ескерткіші ед қалдырған соңғы ұстаның
Мұнараның басынан......

Көктемді сонша күткенде —
Құйылып көктен құт демде,
Аз ғана күнде, аз күнде
Өріктер гүлдеп біткен бе?!
Жақындай түсіп тау енді,
Төгеді жасыл әуенді.......