Ай жарық, нұры балқып тұрған түні,
Жарасып, жалтылдасып жұлдыз сыны,
Шағында аңсыз, дыңсыз қыбырлаған,
Дейтін - ақ секілденіп әлдекімі......

Ақсу ауылында Қасболат деген ағай бар, өзі зейнеткер. Ешбір жанға зияны жоқ, момын адам. Ешқашан дауысын көтеріп сөйлемейтін кісі. Әйелі Мағрипадан бір мүшелдей үлкендігі бар.
Жиен болған соң бірде:
- Қасеке, осы сіздің жеңгеймен танысқаныңызды құрдастарыңыз қызық қып айтуда. Сол жайлы өз аузыңыздан естісем деп едім? - деп қолқаладым.
- Жиен-жан, білгің келсе айтайын. Менің де басымнан өткен оқиға біреуге.....

Іздедім, іздесем де таба алмадым,
Табам деп езімді-өзім неге алдадым.
Адамның адам аты ақталмайды,
Бейнет қыл, бар білгенім соны аңғардым.

Сол күннен бастап қанша ойланбаймын десем де, екі жұма соны ойлаумен өтті. Осылай біздің “арайлы күрдеріміз” басталды... қалай екенін білмеймін, әйтеуір аз уақыт ішінде менде оған ғашық болып үлгердім.. Онымен өткізген әрбір сәт есімде... Онын айтқан сөздері, бірге жүрген жерлер, сыйлықтар...
Ең қызығы, біз күніне 24 сағат болса, соның 10 сағаттай уақытын өткізетінбіз, сол аздай қалған уақытта телефонмен сойлесетінбіз. Екеуміз ел қызығатындай жұп болдық. Бізге “Ромео мен Джульетта” деп......

Жалалы боп, қатты батты жаныма,
Жазалаушы қағаз алдым қолыма.
Жігіттер-ай, айтып-айтпай не керек,
Жазған екен маңдайыма, сорыма.

Біріншіден, мен анамды сағындым!..
Екіншіден, бұл Құдайға.....