Ерте кетіп жұмысқа,
Үйге кештеп қайтатын,
Болған күндіз құрылыста
Қызықтарды......

Қам көңіл, қам сүт емген пендемін ғой,
Тәлімсу, тәйтіктіктен кендемін ғой.
Сойқанды сүрең күнді, сұрапылды
Тіпе-тік белдеспей де жеңгемін ғой.

Кім білсін?
Алғы күндер не береді?
Бәйгі атым әлде......

Ауыл әлем-тапырық,
Арақты жүр сапырып.
Баласы ұрсып әкеге,
Шыға келер ақырып.

Адамы азғын, малы арық,
Мөлиеді......

Барша түрік баласы –
Бейне қолдың саласы.
Бірге туып, бірге ескен,
Болмай көңіл аласы.

Алтай таудың дарасы,
Алатаулар......

Таудай талап берген тағдыр, япырай,
Ең болмаса бақ бермепті тарыдай.
Өксіді өмірім, өсек-қаншық із кесіп,
Еңбекке сай сыбағама жарымай.

Өкпелеуге хақым жоқ па өмірге?!
Әлде менің жүйке жүйем......

Мен, Естеу Нүсіпбеков Сабырбекұлы, 1933 жылы 25 ақпанда Қытай жерінде, Іле аймағы Текес ауданының Шолақмыс өзені сағасында Қазақстандағы зорлықпен ұжымдастырудың зардабынан қашып келген орта шаруа отбасында туылыппын. Туған шешем Қайыпжамал Исақызының төркіндері албан қоңырбөрік ішіндегі қарақұл руынан екен. Олар сонау 16-жылғы үркін кезінде барып, сонда қалып қалған. 1931 жылы атамыз Нүсіпбектің өз кіндігінен тараған үш жанұя нағашымыз Исаның ауылына.......

Біраз жас қанын бұзып құтырып жүр,
Айықпас ауруларға тұтылып жүр.
Тән саулық, жан саулықтан сақал сипап,
Ақылдан жүген ұстап ұтылып жүр.

Не нәрсе тәнін бұзған, жанын бұзған?
Сұйылтып қою күрең......

Құр қоймапты тас тағдыр
Ғайып кенде:
Кемем жүзді Атырау, Жайықпен де.
Олжа артқызды арқама.
Жаңа ғасыр!
Сый-сауғамды атасам айып етпе:
Басты сыйым — ақ пырақ......

Тұмшалаған тұман бар,
Әлемді кең көрсетпес.
Жол, жобаға күмән бар,
Ойын, дөңін өлшетпес.

Балсыз болмай, балды да,
Ылди, өр деп......

Ағайынға ағайын жат болар-ақ,
Қайыр-мейір азайып сап болар-ақ.
Сертте тұрмас, селт етпес, иіс алмас,
Сергелдеңге мына жұрт тап болар-ақ.

Қорқынышым менің тым көбейгендей,
Жорықсыздық жолы......