Қаншама рет кезіктің қарсы алдымнан,
Талай сені танымай кеткем өтіп.
Біреулерге өзіңсің ән салдырған,
Біреулерді өлердей өкпелетіп.

Еліктіріп, елестей жоқ боласың,
Күндей шыға....

Кешіріңдер кең пейілді пішінде:
жүргенімді осы байтақ өңірде!
Кешіріңдер
дәл осылай болғандығым үшін де,
келгенімді өмірге...

Кешіріңдер
сүйгенімді өртеніп,
Күтіп желдің....

Сені ойласам, ауа маған шашар гүл,
Ғажайып гүл, түрлі-түсті күлтесі.
Сол гүлдерді тек өзіңе қашан бір,
Сыйлайды екем, еркешім!?

Олар менің кеудеме кеп құлайды,
Жатар сосын пейіш.....

Келші, күнім!
Алақанымды ашайын,
Сен оған нәзік гүл екші.
Жасымды бүркіп шашайын,
Гүл болсын бізге тілекші.

Жайқалып тұрсын, құлпырсын,
Жұмбаймын.....

Сабағы әлсіз сары гүл
Жартаста жалғыз тұр өсіп.
Жауын ба, жел ме – бәрі бір,
Өзінше ол да....

Алматы.
Қыркүйек.
Кеш.
Кітап дүкені.
«Қожайын, сағатқа қарама!»
Түсінем, оны үйі күтеді...
Ал менің шыққым.....

Анашым, ертегі айтып беріңізші?! Жарайды, айтып беремін. Тек кеш батсын. Не үшін кештің батқанын күтуіміз керек? Білмеймін...ертегіні кешке тыңдаған жақсы сияқты. Жақсы. Онда келістік. Қызым күн батқанша әрең шыдады. Қыстың келте күні әп-сәтте кешке ұласты. Пешке жағылған оттың қызуы үйді жылытып жіберді. Жарықтың сөндірсең, отың ойнаған алауының көлеңкесі керегеде ойнайды. Осындай кезде бала кездегі ата-анамның......