Күннен туған баламын, Жарқыраймын, жанамын. Күнге ғана бағынам. Өзім - күнмін, өзім - от, Сөзім, қысық көзімде - от, Өзіме-өзім табынам. Жерде жалғыз....
Күлдей күңгірт шашы бар, Тоқсан бесте жасы бар, Көз дегенің – сұп-сұр көр. Тасбиқ санап бүгіліп, Жерге қарап үңіліп, Көрше ауыр күрсінер, Менің бір қарт анам бар, Неге екенін білмеймін – Сол анамды сүйемін!
Көзінде көк нұры жоқ, Аузында жұмақ жыры жоқ, Жалынсыз, усыз....
Үйдің іші ұйқыда, Түн ортасы шамасы. Көзін алмай бесіктен, Бөбек жатыр албырап. Бесікте бөбек ауру, Тербетіп отыр анасы. Үнсіз, меңіреу ұзын түн, Жел азынап....
Кердең-кердең жүресің сен, не таптың? Мен айтайын - айнымайтын жар таптым. Күндіз-түні жар қойнында жатамын, Естімеймін уын-шуын жан-жақтың.
Қанша құшсам-дағы сусын қанбаған, Жан жарым бар, неге керек мал маған! Жұрттың бәрі-ақ: «Оңбаған жан!»- дей берсін, Жан жарым бар, неге керек ар маған?!
Жарым күншіл, көз салдырмайд жан-жаққа, Жібермейді жұмысқада.....
Бүгін жаным өртке оранған жанға ұқсап, Бүгін жаным тым аңсады от құшақ. Жынды жүрек тығылады аузыма, Тілім-тілім тілсе келіп у пышақ... Бүгін жүрек отты қарақ іздейді, Бүгін жүрек күшті арақ іздейді. Құшар едім... ішер едім... жылар ем... «Сен» деуші жоқ, Бәрі де шет: «Сіз» дейді... Аласұрад, жынданады ......