Мақал-сөздің-мәйегі

Мақал - сөздің мәйегі

Білетінің бір тоғыз,

Балапан ұяда не көрсе, ұшқанда соны іледі

Отыз тістен шыққан сөз, отыз рулы елге тарайды

Өтпес пышақ қол кесер.

Қазаншының өз еркі

Қарға қарғаның көзін шұқымас.

Ұста пышаққа жарымас.

БАСҚА ПӘЛЕ ТІЛДЕН

Бір жеңнен қол шығар,

Дұшпан күлдіріп айтады, 

Мыңның түсін білгенші, бірдің атын біл

Оқу инемен құдық қазғандай.

Оқу - білім бұлағы, 

Жақсының аты өлмейді, ғалымның хаты өлмейді

Қой егіз тапса, шөптің басы айыр шығады.

Атың барда – жер таны желіп жүріп,

Нан бар жерде ән бар

Өз үйім өлең төсегім.

Қарға баласын аппағым дер,

Ананың көңілі балада,

Бала –бауыр етің.

Бас екеу болмай,

Қайғысыз қара суға семіреді.

Немере етін жеп, сүйегін қалдырады.

Боранды күні итпен бала құтырар.

Көз қорқақ,

Айран ішкен құтылған,

Бұлттан шыққан 

Тау мен тасты су бұзады, 

Үлкен үй ортақ, 

Жақсының 

Екі құзғын таласса,

Бас жарылса, бөрік ішінде,

Ер мойнында қыл арқан шірімес.

Ел құлағы – елу.

Жылқының етін жесең,

Арпа, бидай – ас екен,

Тоқал ешкі мүйіз сұраймын деп