Шерхан Талап (Зарық)

Қара түннің құшағында ой налып,
Тағы отырмын жүрегімде күз жылап.
Тәнім - мұңға, жаным - жырға айналып.

Неге мені адастырды жолдар кіл?
Аспанымда Ай жүзеді қорғансыз,
Жалғыздығың, жалғыздығым - ол бәлкім...

Жан әлдиім, аспан сенің мекенің.
Жұлдыздардан жұпарыңды аңқытып,
Жүрегімді тіліп өттің, не етейін?!

Содан бері көңіліме қайғы алып,
Көкке қарап дұғамды оқып тұрамын,
Сынған айдың сәулесіне байланып.

Көзім жұмсам кеудеңе әсем гүл қадап,
Сағымдардан қол созасың -
Қол созам,
Жанарыңнан жалғыз тамшы сырғанап.

Тылсымына тартқан кезде зарлы әнім,
Тұңғиықта жан ышқынып, тән жүдер,
Көз жасыңның көтере алмай салмағын.

Көздеріңнен сүйейінші, жарығым!