Сырбай Мәуленов (Өткен күндер)

Талай бел, талай құба жонды басып,
Келемін алыс жерден мойны қашық.
Қарсы алды қалың орман қарт әжедей,
Елпілдеп дәті қалмай қойнын ашып.
Біз кезде қаным тамған жағдайым бар,
Қараймын бұл өлкеге қанбай құмар.
Елжіреп ескі достай бас шұлғиды,
Қан күрең қарағайлар, сал қайыңдар.
Тұрғанда тағдыр қатып қара тастай,
Мұңымды көп тыңдаған бала жастай,
Ағады арынды өзен аласұрып,
Майданда жарқылдаған ақ алмастай.
О, менің жиырма жасым, шық алдымнан,
Мен сені іздеп келдім шыған қырдан.
О, менің сұр шинельді жиырма жасым,
Жоқсың сен жорықтарда сыр алдырған.
О, менің жиырма жасым, жалын кешкен,
Қасқиып қара емендей дауыл кешкен.
Алдымнан шық қайтадан, шинель киіп,
Алып кел сонау алыс таңымды өшкен.
Күңірентіп соғыс бейбіт жатқан қырды,
Майданға анам мені аттандырды,
Үстімде дел-сал болып аспан тұрды,
Жамылып қызыл өрттей батқан күнді.
Қол бұлғап эшелонға дала қалды,
Даладай қарауытып ана қалды.
Алғашқы айырылысу жанды қинап,
Жүрегім алғаш рет жараланды.
Жасық деп айтпасын деп өз басымды,
Көрсетпей алып кеттім көз жасымды.
Елжіреп ет жүрегім тұрса-дағы,
Қайрадым «осалсың» деп жолдасымды.
Шығарып салды мені дала желі,
Даланың қара орманы, ала көлі.
Бұлғаған орамалын қарындас боп,
Қиылып барлығы да қала берді.
Күте бер жасыл тоғай, жазық дала,
Бауырымды көтеріп ем жазып жаңа,
Оралар соқтауылдай жігіт болып,
Әлжуаз сен жөнелткен нәзік бала.
Қарайлап тоқтай-тоқтай неше жолға,
Ерте күн жегтік келіп кеш Оралға,
Секілді қайран анам қалың орман,
Қарайды қайта-қайта эшелонға.
Дүние жатқанында ғарық болып,
Соғады ер қаруын халық болып.
Майданға кетіп жатыр бүкіл Орал
Зеңбірек, истребитель, танк болып.
Қорғауға өмір көзі — көкте күнді,
Құрсанып кете бардым көк темірді.
Кеш Волхов, көзімнен жас тамып кетсе
Күңірене есіме алдым өткен күнді.