Сырбай Мәуленов (Сағындырдың, сарыарқа)

Жалпақ жер — жалғыз ауыл боп,
Күнімді туған тойлап ең.
Сақ-сақ күліп дауыл боп,
Сахараңда ойнап ем.
Самалды өлке, сайран көл,
Аңсаймын енді жарымдай,
Алыс қалған, қайран ел,
Бұлдырайсың сағымдай.
Қайда жүйрік тұлпарым,
Тартып мінген айылын,
Қашағанды қайырған
Қайда құрық қайыңым.
Жылап қалған кетерде
Қарақат көзді қайда қыз...
Бәрін соның ұрлаған
Айтшы, маған, қай жауыз?!

Уақыт жоқ, кеш, ару,
Күт бізді әнменен.
Саусылдап бес қару
Аттандық таңменен.
Қараңғы түндерде,
Ойнанды от лаулап,
Аяулы гүлдерге,
Түседі оқ саулап.
Майданның алаңы —
Батысқа ағамыз.
Күннен-күн барады
Алшақтап арамыз.
Қарай бер, қара көз,
Күте бер, хат-хабар.
Жазылып жара тез,
Кездесер шақ болар.
Қайғымен егілме,
Өзіңді нық ұста.
Жаздың бір күнінде
Қайтармыз шығысқа.
Нұр жауып ала бұлт,
Гүл өсер жолдарда.
Жасарып, жаңарып,
Тұрармыз орманда.

Тұрды таулар көлденең,
Тұрды ормандар көлденең,
Жүрдік ауыр жүк артып,
Жан баспаған жолменен.
Оның несін айтамыз,
Бөгелмедік абыржып,
Мақтанамыз қайта біз
Көтергенге ауыр жүк.
Жеңіс оңай келген жоқ,
Тұтқиылдан тым жедел.
Не пәлені көрген жоқ,
Жұлдыз-бөрік, сұр шинель.
Автоматты асынып,
Құрыш сауыт киді жұрт.
Көк жадырап ашылып,
Көздің жасын тыйды бұлт,
Көкіректей күй шұбап,
Жөнелді мың тармаққа.
Жел гүлдердің исін ап,
Шашып жатыр жан-жаққа.