Ақсұңқарұлы Серік (Он бес бала)

Он бес бала еді...
Ия, Белла!Қарау реңі!—
он бес бала еді
қатыгез—
қыршын жүрегі,
бас қосты олар
зымияндық ойнап ділінде,
шатқалды иесіз Токионың түбінде.

Айқасқа шықпақ—жең түріп:
Маркузеден де бір цитаталар келтіріп,
Отырды олар.
Ақ зер дүниені аң-таң ғып—
Капитализмді—
жібермек,мүлде талқан ғып!
Дәнекүс-дүние бұларға-дағы ұнамай
сүйретпек оны,күйретпек оны,құдай-ай!

Кішкентай Троцкий...күреске шықты,секірді!
Кіжінді бәрі –
Кішкентай Ницше секілді!
Олардың бір сәт шулы даусына құлақ түр:
(Көсемдік жайлы өсерлік талас, бірақ- бұл).

Тарихта мұндай тағылымсыз жәйттер жетерлік,
Сөз алды сонда Азиядағы мешеулік пенен мекерлік:
«Күресу-құрту!»
Бәрін де жоймақ, өртеп те.
Біреуі, бірақ, келіспей оған шыққан-тын қарсы он төртке.
Он төрт дос сонда орнынан ыршып тұрды да
өлтіре салды—
бас салып тұншықтырды да!

«Обал-ай!»-деді марқұм досына жаны ашып
Он төрттің бірі күтпеген жерден ... бал ашып...
Ол үшін қайтсын он үші уақыт өлтіріп?
Асты да салды—
аяғын көктен келтіріп!

Бақталастықтың
Көмекейіндегі
жегі құрттары бүлкілдеп,
асықты ажал жалмауға жанын біртіндеп:
он екі...
он бір...
тоғызы...
алтау...
жетеуі...
мерт болды-бәрі!
Ақыры...
қалды-екеуі.

Біреуі тұрып:
--ісіміз біздің болуы үшін шынайы,
мен болам,-деді,- Ревалюцияның құдайы!»
Тұрды атып сонда екіншісі де(о да-сұм!):
«Мен болам—көсем!
Сен—
маған серік боласың!»

Бір-бірін естіп тұншықтырады тағылық—
арамзалығына адамшылықты жамылып!
Өктемдік үшін өкпесі өшіп,
өлтірген бірі—
бірін кеп,
шашылып жатты сол жерде он бес жүгірмек!

Өледі өстіп өзімшілдіктің дүрмегі.
Капитализм
осыны көріп,
мақұлдап,
есімде менің есінен тана күлгені
сайқал көзінен жас аққанынша—сақылдап!

Осындай небір пақыр,сұм
Ынтызар болса баланың мұндай ойнына-
Достоевскийдің «Нақұрыс»-ын
күллі ревалюцияның тұмар ғып тағам –мойнына!

Адамдар енді тарихтың бетін қанменен жуындырып та,
бір-бірін өстіп өлтірмес үшін өңештеп буындырып та.
Не істеймін енді?!
Дәрменім,шамам жоқ шыдар!
Он бес бала еді...
Ал, мүмкін, одан көп шығар?!