Несіпбек Айтұлы (Сүйеу болмас басыма)

Айтардаймын мен сонша кімге өсиет,
Таңдайыма бітпесе бір қасиет!
Кете барам кенеттен қалғып бір күн,
Көбелектей басымды гүлге сүйеп.
Дос сұйылып бұл күнде, азды дұшпан,
Айыра алмай жаурадық жазды қыстан.
Айналады тозаңға қос қанатым,
Гүл үстінде қалтылдап аз күн ұшқан.
Мен де тозып біткенім тозаңдасам,
Алдыңғыдан сөкпегін оза алмасам.
Шама-шарқым жеткені осы шығар,
Жарқ-жұрқ етіп шамалы көз алдасам.
Қызыл-жасыл дүние алдандырған,
Қайыры жоқтау-тасты малдандырған.
Маған қалып береке таптырмады,
Мұра болып жарытпас мен қалдырған.
Күйбең тірлік басталған таңертеңнен,
Маған дейін сан күйіп, сан өртенген.
Иімесе тағдырдың омырауы,
Көсегесін кімдердің көгертем мен?
Жасаймын деп ортадан көргенімді,
Құлқыныма құл еттім өр көңілді.
Сүйеу болмас басыма жастансам да,
Пенделікпен жиғаным-тергенімді.
Бұра тартсам болғаны үлгім-мешеу,
Бір ноқтаға тағылған шылбыр бесеу.
Итпектеумен әуре түртпектеумен,
Әр қазақтың қолында бір-бір көсеу.
Жегенсиді сырт көзге бәрі қайғы,
Азуын ашса, көмейі аңырайды.
Шауып жүрмін жұрт үшін дегенімен,
Мінген аты көбінің арымайды.
Қайғысының түкпірін қазып көрсең,
Бар уайымы бес күндік азықпен тең.
Қайда апарып қағары тағы да айқын,
Қолдарына тоқпақ пен қазық берсең.
He табамын таусылып мыжығанда,
Ми қайнайды аспаның шыжығанда.
Масаттанып миғұла масайрайды,
Өз қолымен өз басын мұжығанға.
Құдай білер пенде кім, періште кім?
Бірің өліп, бірің қал - керіскенің!
Тайқы біткен қазаққа тар маңдайым,
Кепкен қайың безіндей беріш пе едің?..