Ерлан Сәдуақасұлы (Саябақтагы сырласу)

Мұңлы күн, ұзақ түн тым жақын арада.
Сағыныш сырнайы ойнайды баллада.
Сағынам iздеймiн өзiндi,
Ғашықпын сен тұрган қалаға!
Сенi ойлап жүрегiм, бiр тулап бұлқынар.
Сағыныш ансарын тоқтатар жыр шығар.
Өзіндi шын сүйген кұпия, жүректiң
Өзгеге ашылмас құлпы бар.
Бал дәурен, елестер сағыммен жалғанып.
Жүректе нұр бейнең өшпестей калды анық.
Тәттi мұң кернеген жүрегiм сенi iздеп,
Отырмын тынымсыз толғанып.
Сағыныш сазымен сырласып кеңiстiк.
Шаттыктын бал дәмiн сезіммен бөлiстiк.
Сол сәттен өзiңдi ансаған жүректiң,
Шығарған ақ мөлдір демi ыстық.
Түн жарық отырдық екеуміз аулада.
Сырымыз жеткен ед бұлтпенен тауға да.
Айнала ұйқыда көз iлмей отырды,
Қос сезiм, ымырт кеш, жайқалған бау ғана.