Нұрболат Жолдасбек

Сезіміне сенімін серік еткен,
Күтіп жүрсем сағынып сені көктен.
Ай!
Сен көктемді сүйгенсің - мені көктем,
Жалын боп дем.Бағың деп тәңір көктен.

Еңсесі құрып барып жығылды күн,
Жел есіріп көрсең ғой жүгіргенін.
Қызғаныштан өртеніп саған қарай
Созғанында соңғы рет іңір қолын.

Ұнатпаймын өзіңсіз түнді де енді,
Қол ұстасып менімен мұң жүреді.
Көп күрсінген көктемнің жауынында
Ай жүр ме екен өзгемен кім біледі?

Кім біледі? Көктем бе?
Түн,күз?..олар
Түк білмейді,сөндірді күнді жанар.
Жол көрсетіп жүр бәлкім жұлдызы оған.
Шатырыңнан еріп кеп қатып қалғам,
Көктем,сыйладым мұңды саған.

Ай!
Мен ғашықпын...
толқимын,дірілдеймін,
Күлімдеймін,өткенге үңілмеймін.
Жылап қоя береді іңір кей күн.
...Ей,көктем – ау,түсінем мұңыңды енді.