Нұрболат Жолдасбек (Дауыл)

Жел – қамқоршы құрақтың сүртіп терін,
Өз түсіне бояған кірпіктерін,
көзін көрген алғашқы пайғамбардың,
Ең кәрі ару тұр әне іркіп демін.
Бір құт енді үстінде бүркіттердің,
Аспан, аға, жылауық қарындастай,
Сен де оның көз жасын сүртіп пе едің?

Дарыны ғой ақынның құдіреті,
Бақа ән сап, толқындар жүгіреді...
Күлдіреді бақтарды,(сүгіретін,
Құдіреттің сала алмай түңіледі).
Сүрінеді, құлайды... теңіздерді
нәп-нәзік шөлдегенде сіміреді.
Дарыны ғой ақынның құдіреті.

Бір құт енді астында бүркіттердің,
Келе ме, аға, жасымда сүртіп бергің?
(Сілкіп келдім бәрінде құртып келдім)
О, неге, аға, жағаңды жыртып бердің?!
Кең далада адасқан емшідеймін,
Кескізіп ап өмірдің кірпіктерін.

Желді тыңда, қалқатай, ең болмаса,
Ей, ұсқынсыз Дүние желді алдасаң,
Екі жүз мың дәуірлік мұң – қайғының,
Жетегінде кетерсің мен болмасам!
(Мен оның жарымын ғой...)

Жел – қамқоршы құрақтың сүртіп терін,
Бір құт енді үстінде бүркіттердің,
Аспан, аға, жылауық қарындастай,
Сен де оның көз жасын сүртіп пе едің?