Ақберен Елгезек (Мәжнүннама)

Мен сенің әлеміңе енбедім,
Сен көрмедің алапатты мендегі.
Ләйлі болып мұңданбассың сен де бір,
Мәжнүн болып жынданбаспын мен де бір.

Екеумізсіз жылап отыр жас бақыт,
Екеумізсіз өтіп жатыр бос уақыт.
Құрбыларың білмей кетер мен жайлы,
Өзің жайлы айта алмаймын досқа түк.

А, дүние!
Сендей жарды бермеген,
Дәл мен сынды өтіп кетер шерменде.
Саған ғана арналатын ішімде,
Жүрегімді іліп қойдым көрмемде!

Бұл өмірден сен де өтесің, мен де өтем,
/Кімге барып бұл сезімді емдетем?/
Көкке қара!
Тамшылаған жаңбырмен,
Өлең жолын нөсер қылып селдетем.

Апармады неге саған жол бұрын?
Көрмей енді өтем бе екен жан нұрын.
Бар амалым өлең жазу ендігі,
Селк етпейді оған да бірақ тағдырым...

Сенсіз өткен өмір енді тұл-ғұмыр,
Тоқтап қалған сияқты ма жер жұмыр...
Шыр айналып кетсін мына дүние,
Жалт қарашы енді бір!!!