Жұбан Молдағалиев (Қазақстан көктем)

Жылжыды уакыт. Туды күн
Жыл кұсы, көктем оралар.
Бу шалып түннің түндігін,
Қар басын қағып қар алар:
Күтеді қыз бен жігіттер
Гүл бағын жазғы қаланың,
Күтеді күнді жер көктер,
Көк мақпал кешін даланың,
Көктем! - деп шығып қария.
Тосады жонын шуаққа,
Балаға бейне дария
Кайығы қалқыр су ақса.
Есіткен жоқпын, бірақ та,
Әуезді әнін бұлбұлдың,-
Сыйысып әлі тұр мартқа
Төрт мезгілі бір жылдың.
Тастаса сілкіп мұздағын
Жамбылдың алма бақтары,
Жойған жоқ аяз ызғарын
Алтайдың мамық ақ қары.
Жайықтың жалтыр айдыны
Қата ма, әлде ери ме, -
Кілегей беті қай күні,
Қай күні үқсас темірге.
Алматы қыздай жасанып,
Шығарды жазғы киімін.
Бүлкілдегі ағып Бас арық,
Жанына келді үйімнің.
Болса да әлі қар қалың,
Жатса да қатып өзені,
Миллиардер жомарт Арқаның.
Басталды ыстық кезеңі.
Ертеңін оймен құшақтап,
Асықса әлі ер жүрек,
Маңдайдың тері бұршақтап,
Түседі жерге мөлдіреп.
Еңбектен басын көтермей,
Көктем! - дейді мұнда да.
Кешіксе қашып кетердей
Керілген кербез, тың дида.
Далада күтіп тұр арман,
Жүрекке отын жаққандай, -
Теңіздей толқып ырғалған
Алтыншаш сұлу - Ақ бидай...
Бір жерде кеш, бірде ерте,
Өзінше көктем айнала.
Кең байтақ біздің нұрлы өлке,
Өзінше көркем қайда да.