Зұқа қажыны бәйбішесі Доридың жоқтауы (Қазақ ауыз әдебиеті)

Барады жалған өтіп-ақ,
Белқұдық болды-ау топырақ.
Бір-ақ күнде сөнгені-ай,
Ордамда жанған шам-шырақ.
Аузыңнан арыз естімей,
Ел-жұртың қалды зар жылап.
Басыңа жастық қоя алмай,
Алғаның қалды аңырап.
Он жеті жаста асылым,
Отырып едің билікке.
Қиямет істің қиыны-ай,
Тастадың бізді күйікке.
Өтті ғой бізге зарыңыз,
Не болар енді халіміз.
Еңіреп отыр егіліп,
Атаңыз қосқан жарыңыз.
Құдай бір қосқан қосағым,
Буынған белім босадың.
Қарамай өткен бетіме
Дауысқа не деп қосамын?
Мылтық пен қылыш салғаның,
Таусылмай кетті-ау арманың.
Қапия басып қалың жау,
Тістеулі кетті-ау бармағың.
Ес жиып, етек жапқанша,
Түсті ғой маған салмағың.
Әуелгі жазу осылай,
Көтердім Алла салғанын.
Нешелер неше сан өтті,
Ақылы артық дана өтті.
Жау десе тізгін тартпаған,
Жәнібек батыр ол да өтті.
Он екі керей билеген,
Көгедайдай хан өтті.
Көкен, Топан, Бейсенбі,
Мырза Жұртбай тағы өтті.
Өр Алтайдың ұлығы,
Жуанхан, Тары...бәрі өтті.
Сол ерлердің ішінде,
Қажекемнің зары өтті.
Ізғұтты, Қылаң, Жарқынбай,
Солар да кетті-ау тартынбай.
Сол асылдар кеткен соң,
Кім қалар дейсің артыңда-ай?
Бұл күпір кімді алмаған,
Боқайдай ерді жалмаған.
Сол асылдар кеткен соң,
Құтылып ешкім қалмаған.
Сауабын Алла тигізсін,
Арнайын құран хатымды.
Сабырлық қылып тоқтайын,
Оңғарсын Алла артыңды.