Шәкәрім Құдайбердіұлы (Көңіл)

Баяғыда жас бала едiң сен‚
Ойың бұзылмаған, көңiл!
Перiштеден таза едiң сен‚
Қиянат қылмаған көңiл!

Ата-анаңа махаббатың,
Бояусыз нұр, кәрәматың.
Жоғары ғаршыдан затың,
Анық шын бұл маған‚ көңiл.

Жiгiттiкке жетелеген,
Секунд, минут, сағат деген.
Жаралыс бұл солай деген,
Балалықты ұрлаған көңiл!

Бiлем, болам, озамын деп,
Биiкке қол созамын деп,
Ақыр бiр күн тозамын деп,
Асығыс зырлаған көңiл!

Атақ, мақтан, құмар, пайда,
Өзiмшiлдiк, зұлым, хайла
«Жетесiң‚ қу‚ – дедi‚ – әйда!»
Боялып, сырланған көңiл!

Бұ болды қайта бip туыс
Тысы толық, iшi қуыс.
Әлемдi қылды бiр уыс,
Тереңге зымыраған көңiл!

Балалық‚ тазалық өлдi.
Жүректiң ақ нұры сөндi.
Амалсыз осыған көндi.
«Дұрыс» деп тыңдаған көңiл!

Түзелмес мiн емес бұлар,
Әр өмiр өз iсiн қылар.
Сынарлық тағы мезгiл бар,
Ауыспай тұрмаған көңiл!

Қырық жылдан жас өткенде‚
Қызудың көбi кеткенде‚
Есептер кезi жеткенде‚
Не болар бұрмаған көңiл!

«Келiп қайдан, барам қайда?
Не қылғаным болар пайда?
Қаламын ба мола боп сайда?» –
Деген ой тырнаған көңiл!

Жиырма жыл жүрек тесiп,
Бiрi олай‚ бiрi бұлай десiп,
Алынғанша анық шешiп,
Тыным ап тынбаған көңiл!

Бүгiн тауып тiлегендi,
Хақиқатқа көңiл сендi.
Қуанып, түрленiп ендi,
Бозторғай шырлаған көңiл!

Бүгiн менiң ұлыс күнiм,
Бағымды ашқан қадiр түнiм.
Жетiлiп тұр қызыл гүлiм,
Бұлбұлдай жырлаған көңiл!

Көзiм көрдi дегендей iс
Табылды. Кет‚ жоғал, кейiс!
Өлiмнiң шын түбi – бейiс‚
«Анық» деп ымдаған көңiл!

Тазалыққа тағы кеттiм‚
Балалықты қуып жеттiм.
Жоғары ғаршыдан өттiм‚
Осыны шындаған көңiл!

Терең ойсыз кей арамтер
«Өлiмнен соң өмiр жоқ» дер.
Өкiнiп қайғымен өтер‚
Мойынсұнбаған көңiл!

Келем десең‚ өлiм‚ маған‚
Досымсың‚ жау емен саған.
Есiктi аш жолды байлаған‚
Жөнелсiн ұнаған көңiл!