Мұхтар Шаханов (Тереңдік жыры)

Өзіңсіз келген күндерден,
Өзіңсіз терген гүлдерден,
Өзіңсіз кешкен ойлардан,
Өзіңсіз өткен тойлардан
Жалығып біттім, жаным - ау.
Мен десе жаның даладай,
Мен десе күлкің мөп-мөлдір
Лақылдап жанған өсек пен отқа қарамай,
Сен маған арнап әуенін салдың көктемнің.
Өзіме - өзім ете алмай қалсам иелік,
Күшімді жидым, арманым, саған сүйеніп.
Сен менің асқар белім боп,
Шалқисың кейде шадыман шалқар көлім боп.
Көңілінде терең көлі бар жандар бақытты,
Көңілінде терең көлі бар жанға өлім жоқ.
Тереңім сенсің, еңселім,
Өлеңім сенсің, еңселім.
Парасат көркін қаншама әйел халқының
Мен саған қарап өлшедім.
Көрмедің әсте сенімнің гүлін солдырып,
Шыдамды тәңірім сыйлапты саған мол қылып.
Кім айтар кәне бекер деп,
Вокзал мен вокзал арасын
Жүрдің сен күнде жол қылып,
Мен келіп қалар ма екен деп.
Созылып таулар алдымда
Жалғасып бірі - бірімен,
Келем деп келмей қалдым да,
Күттіріп қойдым түнімен.
Жаныңды мұңға жібітіп,
Жыладың ағыл-тегіл бір.
Ал ертең бәрін ұмытып
Аспандай тұндың көгілдір.
Не деген жұмбақ өмір бұл!
Сыйладым саған көп қайғы,
Сонда да кінә артпадың.
Арыңды асау жүректің
Тізгінін кері тартпадың.
Сенімге сертің табанды,
Құштарлық отың өшпеді,
Шаттығым, сенің бағаңды,
Елемей келсем, кеш мені.
Берілдің барлық жаныңмен,
Жаныңдай тұнық әніңмен,
Әніңмен, барлық сәніңмен,
Сырыңмен, сансыз қырыңмен
Құлпырған жақұт нұрыңмен.
Сол үшін, таудай мерейім,
Сол үшін бақыттымын мен!