Қалқаман Сарин

Мұнар да мұнар, мұнарлы күннен мұң жұтып,
Бабалар өтті-ау, біздерден биік жыр күтіп.
Ұлтымнан қалған уызымды әбден ірітті,
Ұл менен қызға удай бір ащы тіл бітіп.

Ата-бабамыз жаһанданамыз деген жоқ,
Келбетін сақтап келмеске кеткен кемел боп.
Еуропаның ән-күйі десе елеңдеп,
Анаңның мынау әлдиі десе керең боп...

Не дерсің анау желігіп жүрген қызға арсыз,
Не дерсің мынау намыссыз ұлға ұждансыз.
Қор көріп өзін, өзгенің құлы боп кетер,
Боркемік ғұмыр бұйырды неге, бізге әлсіз?