Қалқаман Сарин (Хат)

Өмірге өзімді сезініп жат пенде,
Бойымды алдым ба үрейге үйретіп.
Көңілсіз кештерде сүреңсіз сәттерге,
Еріксіз бағынып, еркімді билетіп.

Сол кезде сен мені құткарып мың ойдан,
Тұншыққан тыныштық сөйлейтін тіл бітіп.
Жо-жо-жоқ! Мен емес, мен емес мұңайған,
Мұңайсам қоярдай түнерген түн жұтып.

Іңірдің үніндей жып-жылы жел ессе,
Жұлдыздар демінен сағыныш аңқыған,
Елес пе, жоқ әлде бір өзің емес пе?
Ай болып аспанда алаңсыз қалқыған.

Білмеймін, бұл әлде, бекер ме,
Қатал түн көзінде сәуле ойнап нәп-нәзік,
Себепсіз сені ойлап, белгісіз мекенге,
Отырмын тағы да қаламсыз хат жазып...