Сөндірмей шоғын үміттің...

Сөндірмей шоғын үміттің,
Етекті басқан бақ пен сор.
Адасып мен де жүріппін,
Шындықты көрмей, әттең, сол.

Тәрізді кейде көлеңкең
Қасыңда жүрер дос пен қас.
Түсіндім енді, мені ертең
Еңіреп ешкім еске алмас.

Көктемін аңсап текті жер,
Алмасып жатар қыс пен жаз.
Келгенін күздің жеткізер
Басыңнаң биік ұшқан қаз.

Өмірің – жалған, не керек,
Жұмақты сұра күн мен түн!
Міні жоқ, кемел, керемет
Аңсамас Хақтың кім көркін?

Жаратқан сыйы емес пе,
Жеті қат мынау жер мен көк?
Құдіретті Құдай, демеске
Пендеде, біздей, дәрмен жоқ.

Есінді жина, ей, Адам,
Етегін жапсын ұл мен қыз!
Құдайдан, бізді аяған,
Қорықпай қалай жүргенбіз?