Ерлан Ахмет (Көңілім менің, көңілім!)

Тапшылық көрген,
жоқшылық төнген,
таршылық езген көпшілікке ерген.
Алдаса да арман көп үміттенген,
тағдыр-талайға төзген де көнген
көңілім менің, көңілім!

Бар да боп көрген,
нар да боп көрген,
арбап, күндеген жанға да сенген.
Мыңға қыдырған ізсізден безген,
жүзге құбылған жүзсізден өлген
көңілім менің, көңілім!

Өзімді ұдай өрлетіп жүрген,
сезімді нұрдай селдетіп жүрген,
жауһар жырымды тербетіп жүрген,
ғазиз жанымды ерлетіп жүрген
көңілім менің, көңілім!


***

Өмірімді өлшейді өлең менің –
өркенімді өркейтер төрем менің.
Жарлы болып қалмадым қатарымнан,
бесігінде байлықтың бөленбедім.

Самал желі қыр кезіп жетті бүгін,
сырбаз дала танытып тектілігін.
Жұмыр жердің сыздаған жарасына
сәулелерін ұнтақтап септі Күнім.

Аллаһ мені жаратты ақын етіп,
мұздай мұңға бір табан жақын етіп.
Жанашырға зәру боп, өр Өлеңім,
жүрдің кейде тірлікке ақың өтіп.

Теріп сезім маржанын тереңдегі,
ел мұңына жүрегім елеңдеді.
Мұқағали, Жұмекен шыңдарына
шығара ма жетелеп өлең мені?!

Жыр оқиын мініп ап жар тасына,
аруына, ауылдың қалқасына.
Бозторғайым әнімен әлдилесе,
кете берем сіңіп ну ортасына.

Қылқұйрығым-шабытқа ерік бердім,
көк көктемдей көгілдір көрікке ендім.
От кеудемде жыр-ұшқын жылтыңдаса,
өшірмес деп еліме сеніп келдім.

Талқысына тағдырдың көне білген
баба рухын өзіңнен көремін мен.
Өр мінезді Өлеңім, өлшемі жоқ
өміріңнен үлгі алып келемін мен.

Өмірімді өлшей бер, Өлең менің,
өркенімді өркейтер төрем менің.
Адам болып қалғаным, ақын болып –
бесігінде байлықтың бөленгенім.