Ғашықтар қосылмайды

Сол күннен бастап қанша ойланбаймын десем де, екі жұма соны ойлаумен өтті. Осылай біздің “арайлы күрдеріміз” басталды... қалай екенін білмеймін, әйтеуір аз уақыт ішінде менде оған ғашық болып үлгердім.. Онымен өткізген әрбір сәт есімде... Онын айтқан сөздері, бірге жүрген жерлер, сыйлықтар...
Ең қызығы, біз күніне 24 сағат болса, соның 10 сағаттай уақытын өткізетінбіз, сол аздай қалған уақытта телефонмен сойлесетінбіз. Екеуміз ел қызығатындай жұп болдық. Бізге “Ромео мен Джульетта” деп айтатын... Оған да себеп бар еді..
Шын ғашықтар қосылмайды деп айтады ғой… Мен бұған сенбейтінмін,”егер бір-бірін сүйіп тұрса, неге қосылмасқа?” дейтінмін...
Күндердің бір күнінде ол маған айырылысуды ұсынды, мен оны қалжың ретінде қабылдап, келісе салдым. қалжың деп 1 күн жүрдім, сол күні не телефон соқпай, смс-те жазбағаннан кейін ғана оның қалжың емес екенін түсіндім. Бұған сенгім келмеді, үмітімде үзілмеді... қанша өзіме «бәрі бітті» десем де, жүрегім оны қаламады. өйткені олсыз маған өмірдің мәні жоқ болды.Сол себептен де жүрегімнің соғысы жиілей бастады, тек ата – анамның қол ұшымен ғана жүрек соғысы орнына келді. Есімді жинағанда мүның бәрі түс сияқты болса екен дедім.. Бірақ жағымсыз нәрселер түсте ғана бола бермейді екен... Басына түскеннен кейін көнбегеннен басқа шара жоқ. Бірақ, үмітсіз шайтан дейді ғой, үмітім үзілмеді... өйткені біз қол ұстасқан күніміз ерекше еді, ол тек қана мейрам ғана емес, Бақыт әкелген күн депте айта аламын. өкінішке орай, бұл бақытты күндерімізде ұзаққа созылмады, бар болғаны 100 күн.. Армандаған армандарымыз, жоспарларымыз ауа сияқты жоқ болды...
Болатын нәрсе болды. Мүмкін тағдырдың жазғаны осы болар... Осылай махаббат жолында мәңгілікке қоштастық!