Қайсар Қауымбек (Махаббат)

Сүрініпті өмір атты көкпардан,
Сұм тағдырға кеудесінде кек қалған.
Менің атам өле-өлгенше жан жарын,
Сағынумен, зарығумен өткен жан.

Алдап өткен ақ сағымдай ауып құт,
Қайран ерді қарық қылмай, ғаріп қып.
Құдай қосып алған жары әжеміз,
Сәл ертелеу аттаныпты. Жарықтық!

Тағдырына төніп содан тосын бұлт,
Сүйрелесіп, түзепті, әйтеу, көшін жұрт.
Әке де боп, шеше де боп бірақ ол,
Ұрпағына көрсетпепті жетімдік.

Сезді ме екен бір ажалдан озбасын,
Сұм жалғаннан іздемепті өзге асыл.
Күздің күрең бұлтындай боп түнеріп,
Төгіп-төгіп біткен дейді ел көз жасын.

Күн ауғанша қу жанында жоқ тыным,
Күйбең тірлік күйдірді оның көп күнін.
Мауқын басар, сәл сырласар тым құрса,
Әжеміздің суреті де жоқ-тұғын.

Бесінге ауып барған шақта күн бірден,
Жайнамазға жығылатын зіл мұңмен.
Тоқсан толғап тарататын тасбиғын,
Оның сонда нені ойларын кім білген.

Туы болмай жүрсе дағы қайта ұстар,
Ол ешкімге көрген емес айтып зар.
Кәрі еменнің тұғырындай түнеріп,
Сөне берді күннен-күнге байқұс шал.

Қайран жүрек тілім-тілім, тілім боп,
Кәрі көздің қарашығы дірілдеп.
Көз жұмарда кемпірінің есімін,
Әлсін-әлсін айтып жатты күбірлеп.

Шын сағынып өтті солай бір ғұмыр,
Жүрегімде өнген содан мұңды жыр.
Ана – жерге аманаттап соңғы рет,
Қабірінің жауып қайттық түңлігін.

Ұмыта алмай кетті, білем, дертті сол,
Оны ойласам өзегіме өрт түсер.
Көл-теңізге қимайтұғын махаббат,
Он сегізге бермейтұғын жетпіс – ол!