Әмірхан Балқыбек (Ақын ғұмыр)

Асау арман кеудеге симағасын,
Қиналасың,
Ашыған ми боласың.
Амал бар ма
Ақынға алабұртпай
Ару-өмір өрт-ғұмыр сыйлағасын.

Өртенесің,
Өртейсің,
Жалындайсың,
Таптырмайсың,
Таппайсың
Табылмайсың!
Тірлігіңде
Даланы әнің тербеп,
Өлгеннен соң
Өлеңде дамылдайсың.

Шабыттансаң
Шараңнан тасып тұрып,
Армандарды қоясың асықтырып.
Өмір ұқпай жүргенде өрлігіңді,
Өмірді
Өзің
Кетесің ғашық қылып.

Жаратылған жандарға
Жасық болып,
Сезіміңнен,
Жырыңмен
Ашып жорық,
Ұқтыра алмай беймаза жүрегіңді,
Сен де өмірге өтесің ғашық болып.

Ащыны емес,
Кететін қырып тамақ,
Мәңгіліктің
суынан ұрттап ап,
Көп өкінткен
өзіңді өміріңе,
Өлеңіңнен тұрасың
күліп қарап.

Ғасырларға куә боп,
Көзіңді ілмей,
Келер күнде не бопты
өзің жүрмей?!
Жырың жатса
Сырласып жас ұрпақпен,
Сұлу, сырбаз Сәкеннің сезіміндей.

Күн кешкенмен ой дауыл,
Көңіл ала,
Жығылатын
Жеріне өмірді ала,
Қанша қызға жыр жазсын,
Ғұмыр ғой ол,
Шын ғашығы ақынның –
Өмір ғана!
Өлгеннен соң береді төрін дала...