Дәуітәлі Стамбекұлы (Үрей)

(Хемингуейдің «Климанджаро қарын» оқығанда)

Пері ме әлде шаштары бұрқыраған,
Сырқат па әлде сүйегі сырқыраған.
Қара түннің ішінен қалтырап кеп,
Шығады бір ащы үн шырқыраған.

Тынысынан айрылып ғұмыр әні,
Қара түннен іздейді шұғыланы.
Естіледі адамның сөзі менен
Әлдеқайдан аңдардың ұлығаны.

Оң жағынан сыбырлап өмір, - дейді,
Сол жағынан сыбырлап өлім, - дейді.
Дәл қасыңа келеді жетіп-жетіп,
Бірақ түк те көзіңе көрінбейді.

Соқыр, сірә, әйтеуір, амалдайды,
Сені іздейтін сияқты, таба алмайды,
Келіп қалған жаланып сол ма дейсің,
Қарсы алдыңда бірдеңе қараңдайды.

Көрінбейді ізі де,
Түр - өңі де,
Қадалатын сарт етіп жүрегіңе,
Тастай түнде құтырып сені іздейді,
Келді, келді бас салды, міне, міне...

Жо-жоқ қалдың, тағы аман сақтағасын,
Ол да мүмкін адамның ақ-қарасын.
Айырар деп жалынып жаның қалмай,
Тілсіз дүлей алдында ақталасың.


Мұндай болмас ғұмырлық азабың да,
Мойындайсың жазғанның мазағын да,
Өлмей, тірі күйіңде пісесің сен
Өмір менен өлімнің қазанында.